Tíunda og síðasta diskókvöld plötusnúðarins Dj Margeirs verður haldið á Óðali á annan í jólum. Fréttablaðið lagði nokkrar spurningar fyrir Margeir í tilefni tímamótanna.

Hvernig varð diskóið til?

„Diskóið varð til í næturklúbbum Frakklands og á börum samkyn- hneigðra í New York á öndverðum áttunda áratugnum. Ég var stadd- ur þar og fann að eitthvað var að fæðast. Eitthvað nýtt. Eitthvað spennandi. Eða bara eitthvað. Guð var að búa til diskódansinn. Gáttir himnaríkis opnuðust og stróbljós bárust um himininn. Ég var kominn með tilgang í lífinu - diskódans.

Hann hefur kennt mér að ástin er sterkari en hatrið. Að fyrir- gefningin er máttugri en firring- in. Að frelsið er öflugara en helsið og að lífið sigrar dauðann. Takt- urinn dynur að eilífu.“

Hvers vegna byrjaðirðu með diskókvöldin?

„Ég hef einbeitt mér að þróaðri diskómúsík á meðan aðrir eru að láta undan markaðnum og spila svokallaða brennivínsslagara. Björk er t.d. nýbúin að meika það. Svo er Brunaliðið alltaf að flytja lög eftir sjálfan mig, án leyfis. En ég taldi verulega þörf fyrir því að rífa poppmúsíkina upp úr dauðateygjum ládeyðunnar. Diskókvöldin voru liður í því. Svo gerði ég það einnig með því að semja bara tónlist sem ég vissi að fengi spilun í óskalagaþáttum í útvarp- inu. Ég vil nefnilega skapa og framleiða músík sem ég get kallað list. Tónlist.“

Hvernig fara kvöldin fram?

„Á þessum kvöldum er leikin rytmísk diskómúsík að erlendri fyrirmynd. Einkennin eru þungt bassatrommuhögg á hverju slagi, tónaflúr spilað á fiðlur og háhattur sem opnast og lokast í sífellu. Þetta minnir mjög á stóra mask- ínu í fullum gangi, til dæmis prentvél á mesta hraða. Reyk- urinn úr reykvél felur skuggana sem skapast í tíbrá ljósabúnaðarins. Léttklædd ungmenni dansa taktfast við magnaðar strengja- útsetningar, bassatrommuhögg og handaklöpp. Dansgólfið ólgar af ástríðu. Rakar skyrtuermar klístrast við ískalt hörund dansaranna þegar þeir vefja hand- leggjum um líkama sinn. Þeir baða sig í þeirri huggun sem sterkur líkami dansfélagans veitir þeim og reyna að hugsa ekki um neistana sem skjótast á milli taugaendanna hér og þar í líkama þeirra. Nóttin er ung og tónlistin er há. Diskókúla brotnar.“

Hvernig fólk mætir á diskókvöldið?
„Diskódansarinn er sérstök manngerð. Diskódansari er snyrtimenni, hún er í góðu líkam- legu formi - með langar skapleg- ar lappir og mjaðmir til að drepa fyrir. Hún er taktföst. Diskódans- arinn hrífst af myndarlegum dökkhærðum diskótekurum, með tilbreytingu í huga. Þó er allt opið.

Diskódansari elskar diskótón- list og diskótónlistin elskar hana á móti. Ekkert er ómögulegt í speg- illjósi diskókúlunar. Nóttin heldur áfram.“

Þú hefur staðið í alls konar sprelli í tengslum við þetta kvöld. Gefið út dagatal, plötu og annað...

„Já, og gagnrýnendur tættu plöt- una í sig. En á röngum forsendum, þeir héldu að um skallapopp væri að ræða. Á milli mín og gagnrýn- enda er einstakt samband. Stund- um skiljum við hverjir aðra. En skilningur hefur aukist síðan þá. Mér finnst heimurinn loksins orðinn tilbúinn að taka við diskói aftur. Mörg teikn eru á lofti; Madonna er til dæmis búin að gefa út diskóplötu. Því finn ég að starfi mínu sé að ljúka.

Þetta er síðasta diskókvöldið og nú höldum við upp á árang- urinn. Annars leiðist mér að þú skulir kalla þetta „sprell“. Ég er náttúrlega að dreifa út boðskap. Gaf út dagatalið til að halda Íslendingum við efnið og til að gefa þeim von. Til þess að það gleymist ekki í amstri dagsins að öll kvöld eru laugardagskvöld. Á hverju augnabliki hvers dags er einhver, einhvers staðar að dansa diskódans.“

Ertu ekki að spila eitthvað úti af og til?

„Jú, ég ferðast á milli landa eins og fólk fer í og úr vinnu með almenningssamgöngum. Fyrir mér er það eðlilegasti hlutur í heimi að hoppa upp í farþegaþotu og skjótast t.d. til Nýja-Sjálands á meðan pöpullinn bíður eftir leið 11 á leið sinni upp í Breiðholt. En ég hef enga fordóma gagnvart þessu fólki. Það kemur iðulega og hlustar á mig spila og þá tek ég ávallt vel á móti því. Það eiga allir diskódans skilinn.“

Þú virðist vaða í seðlum þarna ytra. Svo heimsækir þú Ísland reglulega með stórfengleg hljóm- borðstæki í farangrinum.

„Ég hef einstakt lag á því að ná tilfinningu út úr hljóðgervlinum; spila það sem kallað er heitur hljómborðsleikur. Nett raddsvið bæti ég svo upp með stuði og góðri rokktilfinningu - án þess þó að byrja að pönka. Pönkið er náttúr- lega bara eitthvað sem er sprott- ið upp af þjóðfélagslegri spennu hjá lágstéttalýð í London sem notar bara léleg rafmagnshljóð- færi til að túlka skoðanir sínar. Rimlarokk, svokallað. Þeir kunna náttúrulega ekki á hljóðgervla, þú skilur?“

Hvar hafa kvöldin verið haldin?

„Ég reyni alltaf að velja staðinn af mikilli kostgæfni og það þarf að huga að ýmsu áður en ákveðið er hvar kvöldið er haldið hverju sinni. Skemmtistaðir þurfa að ganga í gegnum ýmiss konar próf áður en þeir koma til álita. Við mælum meðal annars styrkleika dansgólfs, liðugleika og úthald starfsfólks og einnig könnum við viðmót, hlýju og táp dyravarða. Í ár fer gleðin fram á diskótek- inu Óðali, vöggu diskódansins á Íslandi.“

Persónan sem þú ert búinn að skapa? hvernig datt þér hún í hug?

„Ha, hvaða persóna? Ég kem til dyranna eins og ég er klæddur. Ef ég er í fötum.“